Συνέντευξη Γιάννης Αμπεριάδης – «Μικρά Κατσίμπο»: Στόχος του project η γεφύρωση σχέσεων μεταξύ μικρών και μεγάλων

«Μικρά Κατσίμπο»: Στόχος του project η γεφύρωση σχέσεων μεταξύ μικρών και μεγάλων.

Το project «Μικρά Κατσίμπο» έχει ως στόχο να γεφυρώσει σχέσεις μικρών και μεγάλων, να ευαισθητοποιήσει γύρω από κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα και να εξοικειώσει τα παιδιά με εγχώριες εικόνες, μουσικές, παραδόσεις κ.α. Τα παιδιά είναι το μέλλον. Τους αξίζουν τα καλύτερα!

Ο Γιάννης Αμπεριάδης είναι ο εμπνευστής και ο δημιουργός από τα «Μικρά Κατσίμπο». Ένας νέος με όραμα, στόχους και πολλές ιδέες σε καιρούς που το να γυρίζεις στην επαρχία και τη γενέτειρά σου, ίσως φαίνεται «τρομακτικό». Κυρίως, όταν ασχολείσαι με τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Όλοι μας ξέρουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Νέοι καλλιτέχνες, νέοι δημιουργοί το μόνο που χρειάζονται είναι η στήριξή μας για να βγει προς τα έξω το φως το οποίο λείπει…



Λίγα λόγια για το project:

Τα «Μικρά Κατσίμπο» είναι ένα πολυμορφικό παιδαγωγικό project που απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Περιλαμβάνει μια σειρά video-animation παιδαγωγικού-εκπαιδευτικού χαρακτήρα, καθώς και μία σειρά εκπαιδευτικών προγραμμάτων που συνοδεύονται από εκπαιδευτικό υλικό (παραμύθια, διαδραστικά βιβλία ζωγραφικής, επιτραπέζια κτλ).

Στόχος του είναι να μπορέσει το παιδί να αυτό-διδαχθεί -μέσω της χρήσης του οπτικοακουστικού υλικού- εξερευνώντας τον κόσμο των «Μικρών Κατσίμπο», ερχόμενο σε επαφή με τις τέχνες της μουσικής και της ζωγραφικής. Το project στοχεύει να αναδείξει τα διάφορα μουσικά στυλ του Ελλαδικού και ευρύτερου χώρου, με τρόπους και μέσα κατανοητά για το παιδί. Παράλληλα, στοχεύει να ευαισθητοποιήσει γονείς και παιδιά γύρω από περιβαλλοντικά ζητήματα (ανακύκλωση – επαναχρησιμοποίηση – μείωση χρήσης πλαστικού κτλ.), μειονοτικές ομάδες και σωματικές-ψυχικές αναπηρίες (κάποιοι απ’ τους χαρακτήρες εντάσσονται σε αυτές τις ομάδες).

Συνέντευξη: Ηρώ Τζημίκα

Γιάννη, θέλω να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, συζητώντας μερικά πράγματα για εσένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα… Πώς ασχολήθηκες με τη ζωγραφική;

Ηρώ! 5η δημοτικού θυμάμαι τον εαυτό μου να λέω από «μέσα» μου ότι όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω είτε ζωγράφος, είτε μουσικός. Τελικά όχι μόνο δεν διάλεξα ανάμεσα στα δύο, αλλά πρόσθεσα κι άλλα! (γέλια) Όπως την αγάπη για τον κινηματογράφο, τη σχέση μου με το video κα τη σκηνοθεσία σε κάποια πράγματα και γενικότερα πολλά που έχουν να κάνουν με τις τέχνες…

Από μικρό παιδί, λοιπόν, είχες αγάπη για τις τέχνες και καθώς φτάνουμε στο τώρα, έχεις κάνει πολλά από αυτά τα οποία ήθελες… Πώς είναι όμως να ζεις σε μία πόλη όπως είναι η Κατερίνη;

Πέραν των τελευταίων 4 χρόνων, δεν έμενα στην Κατερίνη. Έμενα στην Άρτα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Στην Άρτα υπήρξα φοιτητής και τελείωσα τις σπουδές μου στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής και μετά πήγα στη Θεσσαλονίκη όπου έπαιζα σε παραστάσεις, ως μουσικός. Η επανένταξη πάντως στην Κατερίνη, γιατί γύρισα πίσω στα 27 μου, μπορώ να πω ότι δεν ήταν ιδιαίτερα καλή! (γέλια)

Πριν αναφερθούμε στο υπέροχο project «Μικρά Κατσίμπο», θέλω να μιλήσουμε για την επανένταξη στην Κατερίνη. Θα ήθελα τη σκέψη σου, γιατί η Κατερίνη είναι μία μικρή πόλη…

Πάντα θέλω να ελπίζω και να αφήνω ένα παραθυράκι ελπίδας και πιθανότητας για αλλαγή, αλλά η αλήθεια είναι ότι στην Άρτα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης στον καλλιτεχνικό τομέα. Λόγω του ότι έχουν τους φοιτητές και τους καθηγητές εκεί, δημιουργούνται δράσεις κι υπάρχει κόσμος και μπορούν οι καλλιτέχνες να επικοινωνήσουν καλλιτεχνικά και να γίνει ένας μεγαλύτερος κύκλος…



Ερχόμενος πίσω, προσπάθησες να κάνεις πράγματα;

Στην Κατερίνη προσπαθώ κι εγώ να βάλω το λιθαράκι μου τον τελευταίο καιρό, ώστε να αλλάξει το γεγονός, πάνω στους ανθρώπους που έχουν κοινές ανησυχίες και το εκφράζουν αυτό μέσω της τέχνης. Δεν έχουμε πού να βρεθούμε με αυτή μας την ταυτότητα και να μοιραστούμε ιδέες, άγχη. Το οτιδήποτε… Έρχονται εδώ φίλοι ζωγράφοι, μουσικοί, από άλλες πόλεις για καλοκαίρι ή για διακοπές και δεν υπάρχει κάτι ώστε να κοινωνικοποιηθούν, ούτε να μοιραστούν μέσα από την τέχνη τους και εκφράζοντας το μέσω αυτής. Οπότε τώρα τελευταία προσπαθώ με συναντήσεις στο Πάρκο τις Κυριακές να φέρω κοντά όλους αυτούς τους ανθρώπους…

Μίλησέ μου για την ιδέα να μαζεύεστε καλλιτέχνες στο Πάρκο…

Η ιδέα ξεκίνησε από μία δικιά μου ανάγκη, να βρίσκομαι με άλλους ανθρώπους, να ζωγραφίζουμε, να παίζουμε μουσική, να μιλάμε για την τέχνη. Όπως είπα και πριν να είναι «έφορο» όταν θα έρθει κάποιος για λίγες μέρες στην Κατερίνη κι είναι καλλιτέχνης και ξέρει ότι γίνεται κάτι τέτοιο, να μπορέσει να περάσει, να ζωγραφίσει, να εκθέσει κάποιο από τα έργα του, να παίξει μουσική ή ακόμα και να το μοιραστεί με τα παιδάκια που θα βρίσκονται εκεί. Έχω γνωρίσει πολλούς σαν κι εμένα που ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους, στο εργαστήρι τους και δεν είχαν με ποιον να επικοινωνήσουν αυτή τους την ανάγκη στην όμορφη μικρή μας πόλη, την Κατερίνη!



Κρατάω το σχόλιο όμορφη μικρή πόλη… Σου αρέσει εδώ;

Εννοείται πως μου αρέσει και την αγαπάω. Εδώ μεγάλωσα. Έχει όμορφα πράγματα η Κατερίνη και πιστεύω ότι λίγο, λίγο μπορούμε να χτίσουμε καλές, νέες συνήθειες και να γκρεμίσουμε άλλες που δεν μας αρέσουν…

Εάν μου έλεγες κάτι το οποίο δεν σου αρέσει στην Κατερίνη, ποιο θα ήταν αυτό;

Θα έλεγα κάτι το οποίο ισχύει – ίσως – στις περισσότερες μικρές πόλεις, αν όχι σε όλες και δεν έχει να κάνει μόνο με τους καλλιτέχνες, αλλά με οποιονδήποτε θέλει να κάνει κάτι είτε καινούργιο, είτε να ασχοληθεί με τον τομέα στον οποίο έχει εξειδικευθεί, σε όλα τα επαγγέλματα… Αυτό, λοιπόν, που με στεναχωρεί, μιας κι ο ίδιος το παρατήρησα στον εαυτό μου, ερχόμενος εδώ, είναι ότι υπάρχει μια αντίληψη και μία πεποίθηση ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Είναι μία συλλογική πεποίθηση που υπάρχει, αλλά όσο προσπαθούμε να το βγάζουμε στην επιφάνεια και να το διαχειριζόμαστε, στο τέλος θα κάνουμε καινούργια πράγματα.

Καινούργιες ιδέες, ωραία project και περνάμε αμέσως στα «Μικρά Κατσίμπο». Πώς ξεκίνησε η ιδέα; Πώς έφτασε στα δικά μας μάτια και πού θέλεις να το φτάσεις όλο αυτό;

Η ιδέα γεννήθηκε μία περίοδο που είχα εκτεθεί σε πολλά παιδικά προϊόντα και παράγωγα αυτών, κυρίως στα τραγούδια… Οπότε ασχολούμενος με τη μουσική και σπουδάζοντας αυτό το κομμάτι, άρχισε να μου δημιουργείται μεγάλη ανάγκη να φτιάξω κάτι, πάνω σε παιδικά τραγούδια, που δεν θα προσέγγιζαν τα παιδιά, σαν μικρά χαζούλικα ανθρωπάκια που θα κατανάλωναν ό,τι τους «πετούσαν» και θα το έφτιαχναν πρόχειρα. Τα παιδιά είναι το μέλλον κυριολεκτικά κι ό,τι τα «ταΐσουμε» αυτό θα διαμορφώσουν μέσα τους. Ήταν μία περίοδος που έφτιαχνα κάποιους παιδικούς χαρακτήρες, σκεφτόμουν τα ονόματά τους γύρω από τα τραγούδια και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα «Μικρά Κατσίμπο». Μετά από 2-3 χρόνια μιλώντας με μία ξαδέρφη μου παιδαγωγό και παρουσιάζοντάς της ένα video clip που είχα φτιάξει, μου είπε ότι πρέπει να κάνω κάτι πάνω στα τραγούδια, γιατί υπάρχει μεγάλο κενό. Όταν η ανιψιά μου ήξερε την αγγλική αλφάβητο απέξω κι ανακατωτά (abc) και δεν ήξερε την ελληνική, τότε είπα ότι όντως, κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι πρέπει να γίνει… Έτσι, ξεκίνησα και το κανάλι, άρχισα να δουλεύω πάλι πάνω σε αυτά, να σκαλίζω τον κόσμο τους και τι κάνουν στην καθημερινότητά τους.

Έτσι όπως τα είδα κι εγώ, το κάθε ένα ξεχωριστά, έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Σαν να είναι αληθινά ανθρωπάκια… Έχεις βάλει ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε αυτά, όπως να παίζουν κάποιο όργανο, να αθλούνται κτλ…

Στην ουσία ο στόχος μου είναι να γίνει όσο πιο μινιμαλιστική-εύπεπτη εκδοχή για τα παιδιά της πραγματικής κοινωνίας.

Έχει όμως και εκπαιδευτικό χαρακτήρα…

Ναι. Ο στόχος μου είναι να συνδυάσουμε την τελευταία επιστημονική εξέλιξη γύρω από την παιδαγωγική, με της ψυχαγωγίας την καλή αισθητική των μεγάλων εταιρειών που παράγουν ταινίες. Συνήθως βλέπουμε να έχουν ή το ένα, ή το άλλο. Καλό παιδαγωγικό περιεχόμενο με όχι τόσο θελκτικά και ωραία σκίτσα και το αντίστροφο. Είναι δύσκολο και αλήθεια είναι ακριβό, το να βάλεις επιστήμονες και καλλιτέχνες ταυτόχρονα μαζί. Αλλά εντάξει, είναι το όραμά μου! (γέλια)



Στο εύχομαι πραγματικά, γιατί ασχολείσαι και το αγαπάς πολύ! Θα ήθελα όμως να μου αποκαλύψεις το πώς εμπνεύστηκες το όνομα από τα «Μικρά Κατσίμπο» και πώς έδωσες στο καθένα το όνομά του…

Στην ουσία είχα αρχίσει να βγάζω ονόματα από χαρακτήρες οι οποίοι ήταν συνέχιση από φωνήεντα κι από ήχους που βγάζουν τα παιδιά. Οπότε το «Κατσίμπο» ήταν ένα από αυτά κι ήρθε και ξεχώρισε ώστε να γίνει και το όνομα όλης της φυλής. Ενώ τα άλλα ονόματα όπως, Τζίμο, Μπάτζου κτλ μπήκαν σε χαρακτήρες. Όλα αυτά λειτουργούν συνδυαστικά πάντα, αλλά έχω υπόψιν μου ότι η ονοματοδοσία ούτως η άλλως στην ανθρώπινη κοινωνία, έχει να κάνει με έναν τρόπο ώστε να ξεχωρίζει ο άλλος. Κυρίως στα επίθετα. Οπότε κάποιου το όνομα μπορεί να χαρακτηρίζει την αγάπη του για κάτι ή κάποιο χαρακτηριστικό του ή ακόμα να είναι κι ένα πιο απλό όνομα. Προσπαθώ όμως να είναι πιο «παιδοκεντρικά» με φθόγγους οι οποίοι βγαίνουν από τα παιδιά.

Η ιστορία της φυλής των «Κατσίμπο» έχει όμως κάτι και από την Κατερίνη κι από τον Νομό μας. Ζουν στον Όλυμπο. Σωστά;

Φυσικά! Όταν ήμουν πιτσιρικάς, δύο καλοκαίρια, ήμουν στον Όλυμπο, μιας και ο πατέρας μου είχε άλογα εκεί. Οπότε μικρός, μεγάλωσα στο βουνό, έπαιξα πολύ εκεί και γενικά το αγαπάω το βουνό και τη φύση στην Πιερία. Ήθελα να τοποθετήσω στα δέντρα του Ολύμπου τα «Μικρά Κατσίμπο». Προφανώς γιατί κι εγώ γεννήθηκα εδώ, αλλά κυρίως γιατί μεγάλωσα με παιδικά και με ταινίες που ασχολούνταν με την καθημερινότητα, τα ήθη, τα έθιμα, τη χλωρίδα, την πανίδα από ξένους λαούς κι έξω έβγαινα να βιώσω κάτι τελείως διαφορετικό. Οπότε έχω ως στόχο να δείξω με τα «Μικρά Κατσίμπο» τις ιστορίες που εκτυλίσσονται γύρω από τον Ελλαδικό χώρο κι αυτά που έχουν να δουν σε αυτόν.

Πού θες να φτάσεις αυτό το όραμά σου; Γιατί πρέπει να πούμε ότι τα σκίτσα, είναι από την αρχή μέχρι το τέλος δικό σου δημιούργημα…

Ναι, έτσι είναι! Θέλω να καταφέρω να φτιάχνω ποιοτικά παιδικά τραγούδια με ψυχαγωγικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα ταυτόχρονα, να έχει αυτό ιστορίες και video με τη ζωή των «Μικρών Κατσίμπο», video διδασκαλίας μουσικών οργάνων, ζωγραφική, κατασκευές, βιβλία. Γιατί όχι και παιχνίδια κτλ.

Μιας και είσαι μουσικός, ποια όργανα παίζεις;

Παίζω ηλεκτρική κιθάρα, ούτι στο οποίο ειδικεύτηκα στη σχολή και φλογέρα!



Μου αναφέρεις τώρα για τη φλογέρα και είδα μία φωτογραφία εν ώρα δράσης, στην οποία παίζεις στο Πάρκο και έχεις μπροστά σου τους μικρούς μας φίλους, τα παιδιά! Πώς είναι η αλληλεπίδραση μαζί τους καθώς μιλάς για τα «Μικρά Κατσίμπο»;

Γενικά στα παιδιά αρέσουν πολύ τα «Μικρά Κατσίμπο». Αγαπούν πολύ τη φαντασία, έχουν αρκετή και συν-ταξιδεύουμε μαζί. Χαίρομαι πάρα πολύ που μπορώ να είμαι καπετάνιος στο πλοίο της φαντασίας για τα πιτσιρίκια! Πολλοί παιδαγωγοί μου στέλνουν μηνύματα, κατά καιρούς, που έχουν βάλει στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό το σχετικό video και μου δίνουν πολύ θετικό feedback. Υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση. Αρέσει στα παιδιά και χαίρομαι επίσης που τα παρακινώ και υλοποιούν με τη φαντασία τους, τούς δικούς τους χαρακτήρες, γιατί είναι προστατευμένα από την κοινωνία μας και το κόψιμο των φτερών της φαντασίας τους. Γιατί κανένας δεν μπορεί να γυρίσει και να τους πει ότι ένα «Μικρό Κατσίμπο» δεν έχει κεραίες στο κεφάλι του! Το τι έχουν τα «Μικρά Κατσίμπο» το ξέρω εγώ και τα παιδιά! Μου έχουν δώσει πολλές ζωγραφιές και τις κρατάω σαν θησαυρό. Από εκεί βλέπω τα όνειρα που έχουν τα παιδιά, μέσα από τους χαρακτήρες που φτιάχνουν και που αντιπροσωπεύουν αυτά που θα ήθελαν να κάνουν. Πολλές φορές ακόμα τις φοβίες και τα άγχη τους τα προσωποποιούν πάνω στα «Μικρά Κατσίμπο».

Πάντως και το καθένα από αυτά παίζει και το δικό του μουσικό όργανο και τα παιδιά μαθαίνουν πολλά και για τη μουσική…

Γενικά θέλω να αντικατοπτρίζει την κοινωνία, οπότε τα «Μικρά Κατσίμπο» παίζουν από όλα! Σαν μουσικός και σαν μουσικός παιδαγωγός εντοπίζω διάφορα πράγματα στα οποία έχει περιθώρια εξέλιξης η κοινωνία μας στο κομμάτι της μουσικής/παιδαγωγικής. Για παράδειγμα τα περισσότερα παιδάκια, θέλουν να μάθουν ή κιθάρα ή πιάνο και δεν γνωρίζουν άλλα όργανα. Εκτός αν οι γονείς τους τα γνωρίζουν κι οι ίδιοι τους τα βάλουν να τα δουν και να τα ακούσουν. Νομίζω ότι οι γονείς έχουν φορτωθεί πολλά πράγματα και δεν γίνεται να ανταπεξέλθουν σε όλα και ένας σκοπός μέσα από αυτό, είναι να γεφυρωθεί το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των παιδιών και της παραδοσιακής μουσικής. Ένα παιδί δεν θα ακούσει μία παραδοσιακή συναυλία, αν δεν έχει ακούσματα από την οικογένειά του. Είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο ένα τέτοιο μουσικό ταξίδι. Στόχος, λοιπόν, είναι να μάθουν το ούτι, το ακορντεόν, το νέι, το κοντραμπάσο, το κανονάκι… Αυτά τα όργανα μπορούν να παίξουν και παραδοσιακά και κλασικά κάποιες φορές. Όπως να συμμετάσχουν και σε ποπ αλλά και σε ροκ ήχους. Από μικρός λατρεύω τις διασκευές κι έχω όρεξη να φτιάξω εκπαιδευτικά video όπου το παιδί θα γνωρίζει τα όργανα πιο σφαιρικά και αύριο-μεθαύριο θα μπορέσει να πάει και στο Μουσικό Σχολείο… Είναι σημαντικό να βάλουμε τα παιδιά να ακούσουν αυτά τα όργανα, μέσα από μουσικές που θα αγαπήσουν και θα τα «τραβήξουν» προς μία τέτοια κατεύθυνση!

Μιλάμε τώρα για μικρές ηλικίες, έχεις σκεφτεί να κάνεις κάτι για τους πιο μεγάλους;

Αυτά που κάνω τα τελευταία 12 χρόνια, που ανεβάζω στο κανάλι μου στο YouTube και στο Instagram απευθύνονται σε ενήλικες. Είναι πιο στοχαστικά, πιο φιλοσοφικά απέναντι στο νόημα της ζωής, των ανθρωπίνων σχέσεων…



Μου έδωσες ωραία πάσα και θα σε ρωτήσω τι σημαίνουν για εσένα οι ανθρώπινες σχέσεις και πώς τις βλέπεις εν έτει 2022; Πιστεύεις σε αυτές;

Έχω επιλέξει αυτό που λένε οι παλιότεροι, οι πιο σοφοί και οι πεπειραμένοι, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτό που τελικά έχει αξία σε αυτόν τον κόσμο. Πιστεύω ότι αν υπάρχει κάποιο νόημα στη ζωή, σίγουρα έχει να κάνει με τους άλλους ανθρώπους. Όλα τα υπόλοιπα, δουλειές, επιβίωση, λεφτά, καταξίωση έρχονται δεύτερα. Αυτό που στο τέλος μένει και το πιστεύω κι εγώ, έχει να κάνει αποκλειστικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Βλέπω, φυσικά, πώς συναισθηματικά «κωλυόμαστε» στο σήμερα. Βλέπω ότι έχουν βγει στην επιφάνεια πράγματα τα οποία καταφέρναμε να τα «πατάμε» και να τα κρύβουμε τόσα χρόνια και οι προηγούμενες γενιές από εμάς και κατ’επέκταση αυτά που δημιουργήθηκαν σε εμάς τώρα. Έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή, την εμπιστοσύνη και όλες τις αξίες γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις. Προσωπικά έχω ανάγκη να χορέψω, να γελάσω, να τραγουδήσω. Απλώς έχουμε χτίσει με τέτοιο τρόπο την καθημερινότητά μας, που πλέον αυτά δεν είναι του «λαού». Λαϊκά, δημοσία και πιο δημοτικά ας πούμε… Έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Νομίζω ότι η επιδερμίδα της κοινωνίας έχει βγάλει πολλά σπυριά και ήρθε η ώρα να το σκεφτούμε πολύ σοβαρά, ότι δεν μπορούμε να ζούμε άλλο με τον τρόπο τον οποίο ζούσαμε.

Περάσαμε μία μεγάλη περίοδο με καραντίνα, κάτι το οποίο ήταν πρωτόγνωρο για όλους. Κάποιοι στάθηκαν τυχεροί σε διάφορα σημεία της ζωής τους, κάποιους δεν τους ωφέλησε καθόλου. Εσύ πώς το βίωσες σε σχέση με τα όνειρά σου;

Με επηρέασε πολύ, αλλά επειδή ξεκίνησε η πανδημία με την αναγκαστική λήξη εργασίας μου, ήρθε μαζί με την απόφασή μου, ότι δεν μπορώ άλλο να καθυστερώ το όραμά μου με τα «Μικρά Κατσίμπο». Το project αυτό ήταν ήδη στο συρτάρι τότε και στην αρχή της πανδημίας, ξεκίνησα να ζωγραφίζω. Οπότε η πανδημία για εμένα ξεκίνησε με όλες τις δυσκολίες, αλλά ταυτόχρονα κάθε πρωί ξυπνούσα, χωρίς να ξέρω ακριβώς τον τρόπο προσέγγισής του, αλλά για 5 μήνες ζωγράφιζα κάθε μέρα και ξέφευγα πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Με βοήθησε η τέχνη και όσο καθόμουν να δημιουργώ χαρακτήρες και να φανταστώ ότι όλοι ζουν σε σπιτάκια πάνω σε δέντρο, «ξέφευγα» κι εγώ όπως είπαμε σε έναν κόσμο φανταστικό, παιδικό, αγνό και με ανακούφιζε, να σου πω την αλήθεια. Φυσικά κι υπήρχαν δυσκολίες μέχρι να βγει το πρώτο πιλοτικό video… Πολύ σκοτάδι ένα ακόμα πιο σκοτεινό τούνελ! (γέλια)

Τι μπορείς να μας επικοινωνήσεις από τα νέα σχέδια τα οποία έχεις;

Γενικότερα έχω πολλές ιδέες και έρχονται ακόμα περισσότερες για video στα οποία μιλάω πιο φιλοσοφικά, με τη χρήση της μουσικής, της αφήγησης, του κειμένου… Από τέτοια θα έχουμε πολλά σε video. Πιο συγκεκριμένα με τα «Μικρά Κατσίμπο» ο κόσμος ζήτησε να γίνει κι ένα βιβλίο, οπότε το επόμενο βήμα είναι να κυκλοφορήσει. Επίσης συνεχίζω να πηγαίνω στο Πάρκο κάποιες μέρες όπου μαζευόμαστε και ανταλλάζουμε ιδέες και απόψεις με τους νέους καλλιτέχνες κι όχι μόνο…

Με τη μέχρι τώρα δική σου εμπειρία, ποια συμβολή θα έδινες σε έναν νέο καλλιτέχνη;

Θα σου πω τι θα ήθελα να είχα κάνει εγώ… Αυτό που προσπαθώ να βάζω μπροστά σαν στόχο, είναι το να μην σταματήσω ποτέ να προσπαθώ, άσχετα με το αν θα καταφέρω ή όχι. Το βρίσκω πολύ σημαντικό να συνεχίζουμε όλοι μας να προσπαθούμε. Διαρκώς. Και κάτι το οποίο θα ήθελα ιδανικά, είναι να μην ξεχνάμε και να προσπαθούμε να αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Όποιο κι αν είναι αυτό. Στην οποιαδήποτε δουλειά να βρίσκουμε ουσία και το πώς μπορούμε να «υπηρετήσουμε» καλύτερα την κοινωνία μας μέσα από αυτή. Είναι ξεκλείδωμα κι όλα μπορούν να γίνουν ένας άλλος κόσμος, κάνοντας το ίδιο πράγμα, βλέποντάς το όμως με μία άλλη ματιά!

Πιστεύεις στην τύχη;

Κάποτε δεν πίστευα, τώρα έχω αρχίσει και το επανεξετάζω. Μάλλον θα το συζητήσουμε την επόμενη φορά. Το timing από την άλλη το σκέφτομαι ότι αν κάτι δεν ωριμάσει, όσο και να το πιέζουμε ή να το προσπαθούμε, δεν θα γίνει… Οπότε όταν είσαι έτοιμος, θα έρθει. Είτε σε προσωπικό, είτε σε κοινωνικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο.

eptanews.gr